De Loods liep aardig vol voor de seizoensopener van Rootstown. Veel locals vooral, maar het getuigt natuurlijk van een vorm van betrokkenheid, als de lokale muziekliefhebbers redelijk massaal komen opzetten om een concert bij te wonen van een plaatselijke promotor. Mocht dit enigszins denigrerend overkomen, willen wij ons daarvoor graag verontschuldigen. De plaatselijke promotor in deze is niemand minder dan Bruno Verhoeven, de man die ook het (ge)Varenwinkel festival voorziet van de nodige oren en poten op muzikaal gebied. Tevens is hij de motor van het Rootstown gebeuren, clubgigs die plaatsvinden op verschillende locaties binnen de Aarschotse agglomeratie, en die zowel blues-, folk- als jazzartiesten naar België (Aarschot) halen voor ons vertier. Tot zover de bloemetjes, maar dat mag weleens. Mensen vergeten te snel, of hebben nooit geweten, wie al deze bluesartiesten binnen hun handbereik brengt. Daarom… en neem er akte van…

The Wiseguys hebben ondertussen het podium betreden en hebben ingezet met een ongelooflijk funky fusion nummer. De te gekke drummer, Ryan Bryant, die tekeer gaat alsof zijn leven ervan afhangt, en tot op zekere hoogte is dat ook zo natuurlijk, powert de band op. Gitarist van het eerste uur, Lars Kutschke, zet gitaarfraseringen neer in dialoog met Pietro Taucher’s keyboard, die ik zonder schroom aan de legendarische  jazzrockband ‘Return to Forever’ zou durven toeschrijven. Uit de jaren zeventig, maar tijdloze muziek. En daarbij laat de nieuwe bassist zich niet onbetuigd. Attila Herr is van Budapest, Hongarije, en gaat inderdaad als een Hun te werk op zijn bass. En laat dat nu net de enige goeie werkwijze zijn voor een bassist in een fusionband. De intro is dus al helemaal van aard om de aanwezigen te ontdooien en de sfeer up te graden tot dansbare kwaliteit.

Dan komt de self proclaimed Rockin’ Gospel Blues Queen op het podium, “Hard Drivin’ Woman” knalt uit de boxen. Het gaat er hard aan toe, het is duidelijk van bij het begin, dit wordt een “Take no prisoners” show. Een niet aflatende band met een voodoo princess up front. Mr. Doctor is als bezeten, danst en springt de zaal op en af, heen en weer, podium op, podium af, Sharrie kijkt lachend toe en probeert zijn duivels uit te drijven. Ondertussen is zowat de ganse bevolking van de Loods aan het dansen geslagen, tot groot vermaak van de band, die nog een tandje bijsteekt. “That’s What You Did to Me” zingt Sharrie, Lars komt opzetten met een David Gilmour alike gitaarsolo. De pauze is een welkome rustpoos voor zowel de band als het publiek.

De tweede set begint ook terug met een generiek instrumentaal nummer van de Wiseguys. Dan Sharrie met de titelsong van haar nieuwste “I’m Here To Stay”. Iedereen in de zaal is akkoord. Een jonge saxofonist komt uit het niets opduiken en mag een paar nummers meespelen, wat hij met brio volbrengt. Dan zet de band “Purple Rain” in en Sharrie trakteert ons op haar prachtige versie van deze klassieker van de Purperen. Een sensuele Sharrie met een super funky “I’m a Real Woman”, eveneens uit haar laatste CD, verhit de gemoederen danig. Iedereen zingt, danst en shout mee. Bruno is zo meegesleept door de ambiance dat hij zichzelf ineens op het podium ziet staan, background vocals te verzorgen….

Als bis zet Sharrie een medley in met “Travellin’” op dé jungle beat als opener.
Als de laatste tonen zijn uitgestorven blijft het gecharmeerde publiek roepen om meer. Pro forma, maar toch eerlijk, niemand verwacht echt nog meer want Sharrie Williams and the Wiseguys hebben alles gegeven en het publiek zelf ook.

Dit concert was voorbestemd om een voltreffer te worden en is dat ook geworden met heel grote accuratesse. Voor de annalen van Rootstown en De Loods.

Nog van dat, mannen. Wij staan hier ongelooflijk voor open. Maar dat wisten jullie al.

See y’all !!

witteMVS